Brazilië

Ola!

Vandaag even een relaxte dag in Curitiba om de vervolgplannen maar weer eens om te gooien. Gelukkig ben ik nog steeds niet erg goed in keuzes maken, dus veranderen mijn bestemming, hostel en reisroute zo gemiddeld 3 keer per dag. Waar ik me thuis kan ergeren aan deze eigenschap, geeft het me hier eigenlijk alleen maar meer mogelijkheden en is het soms ook gewoon wel erg fijn als iemand anders de daginvulling voor me maakt. Maar ik denk dat mijn laatste week in Brazilië er nu wel echt bijna op zit, een mooi moment om jullie een beetje op de hoogte te brengen van de afgelopen weken. 

Over het algemeen vind ik Brazilië echt een heel fijn land. De mensen zijn super behulpzaam en vriendelijk, het eten is naast dat het vet is toch wel erg lekker, het weer is nog steeds echt heel fijn en wat ik vooral heel tof vind, is dat er heel veel afwisseling is. De ene dag zit ik de hele dag te genieten in de natuur, de andere dag zit ik in historische pittoreske dorpjes en dan mag ik weer verblijven in een grote stad waar gewoon heel veel te doen is. Ik vermaak me dus eigenlijk prima!
Na het drukke Rio ben ik doorgereisd naar het eiland, Ilha Grande. Wat een paradijselijk eiland, zo intens mooi. De meiden uit Chili hadden inderdaad een bedje voor me gefixt bij het aquario hostel, waar ik erg blij mee was. De ligging van het hostel was heel mooi, aan het einde van een strand waardoor je het gevoel had even echt weg te zijn van de drukke wereld. (als je van de boot afkomt me al je spullen, denk je waarom moeten we nou helemaal daar slapen). Maar, als je dan eenmaal aankomt in echt een super mooi hostel en als daar dan 3 hele vrolijke Chileense meiden op je te wachten staan met een gezellige eigenaresse met een cocktail in der hand ben je dat heel snel weer vergeten. Ben een midweekje verbleven op het eiland, waarvan 3 dagen met de Chileense meiden. Veel geluierd op schitterende stranden, muziekavondjes gehad op het strand en een leuke boottocht gemaakt om het eiland waarbij we hebben gezwommen en gesnorkeld  met zeeschildpadden en verschillende vissen. Na deze dagen kwamen ook de Amerikaanse Hannah's naar het eiland en hiermee moest ik uiteraard weer even meeten, want dat was in Rio heel gezellig. We hebben zelf erg gelachen om ons uiterlijk, ons saaie burgerlijke leventje hier maar jeetje wat was het fijn om gewoon even één te zijn met de natuur en alleen maar te wandelen in bergengebieden naar iedere keer een ander adembenemend strand. Toen we ook nog te horen kregen dat we een yogales konden krijgen bij zonsondergang waren we alle 3 op ons zweterigst denk ik. Maar jeetje, wat was dat super mooi! Ondanks dat ik het gevoel had Ilha Grande niet te willen verlaten, was ik toch ook wel weer nieuwsgierig naar de volgende bestemming, Paraty. 

Paraty is een heel klein plaatsje met hele schattige huisjes. In het dorpje zelf is niet veel te beleven maar dit wilde ik toch graag zien. Ik had al van meerdere reizigers vernomen dat er niet veel te doen was, maar dat een bezoekje aan verschillende watervallen zeker wel de moeite waard was. Dit was echt een hele leuke dag welke ik heb doorgebracht met 2 hele gezellige Australiërs. In het bijzijn van deze twee jongens had ik eigenlijk geen tourguide meer nodig, maar het was wel handig dat hij ons naar de juiste plekken wist te brengen en vooral zorgde voor onze veiligheid. De avontuurlijke mannen hadden alleen iets heel anders in gedachten, dus is dit echt een hilarische dag geworden en heb ik vele angsten overwonnen. Jumpen van rotsen, rennen over een natuurlijke rotsen glijbaan en vooral veel klimmen over veels te gevaarlijke gladde rotswanden. Maar wat was dit een fantastische dag die we nog gezellig hebben kunnen afsluiten met een bezoekje naar een plaatselijke brouwerij. Ben uiteindelijk maar 2 nachten in Paraty verbleven maar dit leek me een mooie tussenstop om daarna weer verder te reizen naar Sao Paulo. 

Sao Paulo, een stad waarbij ik zo mijn bedenkingen had. Na een busrit van 6 uur waarbij ik helaas ziek ben geworden heb ik eigenlijk de eerste dagen alleen maar in mijn bed doorgebracht. Gelukkig had ik 3 hele vriendelijke zwitserse medereizigers waarvan ik eigenlijk de namen al niet meer weet, die goed voor mij hebben gezorgd en me zelfs hebben weggebracht naar mijn hostel. Fijn zulke mensen die je helemaal niet kent, maar er gewoon voor je zijn. Toen werd ik daar opgevangen door de allerliefste receptionist ooit, genaamd Luis. Een super vrolijke lieve homo, die heel goed voor me is geweest. De man heeft kopjes thee voor me gezet en vooral uren verteld over zijn gay leven wat in Brazilie toch wel heel hard is. Toen de Hannah´s een dag later ook nog arriveerden, had ik helemaal niets meer te klagen, allemaal lieve mensen om me heen die er voor gezorgd hebben dat ik snel weer de oude was. Daarna dus een aantal dagen met de Hannah´s Sau Paulo mogen bewonderen. En het is inderdaad nog steeds niet mijn stad, veel armoede, groot verschil tussen arm en rijk en een stad die eigenlijk alleen maar gefocust is op het bedrijfsleven. Gelukkig verbleef ik in de wijk Vila Madelena waar veel streetart was te bewonderen en ik veilig zelf over straat kon. Heb vooral veel uitgerust en weinig mee gekregen van de drukte van Sao Paulo.  Nadat Luis erachter was gekomen dat ik zijn stad toch niet zo kon waarderen als dat hij dat kon, heeft hij me even een rondleiding gegeven achter op de motor en me naar  de juiste plaats gebracht om een nieuwe camera te kopen. Nadat ik een aantal keer mezelf heb afgevraagd of we dit beiden wel zouden overleven, was ik heel blij terug te zijn in het hostel met een nieuwe camera en heb ik Luis natuurlijk even verteld dat mijn mening van Sao Paulo totaal niet is veranderd, maar dat ik wel heel blij met hem was. Uiteraard hebben we die avond een borreltje gedaan met Luis en ons voorgenomen om echt ooit nog eens terug te komen naar Sao Paulo, zeker niet voor de stad maar wel voor het café hostel en om weer een paar dagen te mogen verblijven bij Luis. De laatste dag van de Hannah´s in Sao Paulo hebben we geslenterd in de Aziatische wijk waar we echt lekkere sushi hebben gegeten en daarnaast hebben we de hele dag in het park gelegen samen met britse Rosie. De enige schone fijne plek die we gevonden hebben in Sao Paulo, best knap in zo´n grote stad. Na op meerdere bestemmingen samen te zijn geweest met de Amerikaanse meiden vond ik het echt jammer om afscheid van ze te nemen, maar jullie raden het al Luis stond uiteraard weer voor me klaar. Na wat hilarische acts van hem te hebben gezien is dit eigenlijk een hele mooie afsluitende avond van Sao Paulo geweest. Ondanks dat ik wel klaar was met deze stad, vond ik het toch wel gek om het café hostel te verlaten, het was gewoon een hele fijne plek om te verblijven en ik heb er gewoon heel veel tijd doorgebracht waardoor het wel een beetje mijn plekje begon te worden. Maar ook wel weer met een opgewekt gevoel ben ik vertrokken naar uiteraard het verkeerde station om maar even lekker gestresst te beginnen aan deze reis. Op het nippertje heb ik de bus door vele behulpzame mensen toch nog weten te halen en heb ik  de eerste paar uurtjes me vooral verheugd op mijn nieuwe bestemming welke al een aantal jaartjes op mijn bucketlist staat, de Iguacu watervallen!

Helaas is de busrit iets minder prettig verlopen dan gehoopt. Nadat we een paar uur onderweg waren en opnieuw de tolwegen op zouden gaan, kwam er politie in de bus. Ik dacht simpel even de paspoorten controleren en weer door. Het verliep alleen even iets anders, er werd drugs gevonden in de bagage vakken onderin de bus. De mensen die hun bagage daar hadden, mochten even voor verhoor naar het politiebureau. Ik mocht dus mee met nog 2 heren, zonder spullen want die werden al vrij snel afgenomen. Daar stond ik dan, geen flauw idee waar ik was, midden in de nacht, met onbekende schreeuwende Portugezen en zonder mijn bezittingen. Ik stond erop dat ik in ieder geval mijn paspoort mee wilden hebben, maar kwam er al vrij snel achter dat ik niet heel veel te vertellen had. Ik voelde me toch wel even heel alleen en vooral heel erg klein. Na een schreeuwend verhoor van 1,5 uur in het Portugees (waar ik niets van versta) was ik er wel goed klaar mee. Daarna is er eindelijk een agent gekomen die Engels sprak, dit maakte het wat makkelijker en met behulp van een 65-jarige Braziliaanse medereiziger hebben we hem uit kunnen leggen dat het ietwat onwaarschijnlijk is om drugs te smokkelen naast je bagage in plaats van in de bagage. Gelukkig heeft deze man welke zelf ook verhoord werd, flink geholpen en mochten we gezamenlijk dit corrupte bureautje weer verlaten. Nadat ik zag dat de buschauffers en de bagageman geld overhandigde aan de agenten, was het voor mij nog duidelijker dat dit allemaal erg onzuiver was. Ondanks dat je op dat moment er iets van wilt zeggen, ben ik braaf in de bus gaan zitten en heb ik de laatste uren uitgezeten. Volgens mijn vader ben ik weer een ervaring rijker, ondertussen kan ik het inderdaad zo bekijken. Heb me vooral ook voorgenomen om voortaan maar uit de gevangenis te blijven hier, sommige dingen moet je gewoon eenmaal doen en niet nog een keer. Gelukkig is de reis daarna soepel verlopen en heb ik eerst even de tijd genomen  om bij te komen in het hostel met Rosie, die ook niet zo een prettige reis had gehad en 30 uur onder weg was geweest. Fijn om dan naast het thuisfront toch even iemand bij je te hebben die je een soort van ´kent´. 

De volgende dag zijn we samen naar de watervallen geweest aan de Braziliaanse kant. Ik was gelijk weer vrolijk en wist waarvoor ik gekomen was. De watervallen bevinden zich vlak bij het drielandenpunt tussen Brazilie, Paraguay en Argentinie, hier vloeien de rivieren Parana en de Iguacu samen. We zijn laat in de middag richting de watervalle naan de Braziliaanse kant gegaan en hebben op advies van het hostel de zonsondergang hier afgewacht. Een geluksmomentje, waarbij we beiden weer even beseften hoe dankbaar we zijn met ieder ons eigen avontuur op de meest indrukwekkende plekken. De dag erna zijn we met een groepje vanuit het hostel naar de Argentijnse kant geweest. Als je denkt dat de Braziliaanse kant mooi is, dan moet je dus even door reizen naar de Argentijnse kant al had ik ze beiden niet willen missen. Ik kan helaas niet vertellen hoe indrukwekkend dit was maar stel je even voor dat je 2700 meter ziet met alleen maar watervallen. We hadden een hele vriendelijke gids die ons door  dit park heeft begeleid, het is zo groot dat het niet te doen is zonder gids. Naast de indrukwekkende natuur waren er nog vele verschillende dieren te bezichtigen, al met al zijn we een uurtje of 8 in het park geweest en nog waren we eigenlijk niet uitgekeken. 
Voor de rest was er eigenlijk vrij weinig te beleven naast de watervallen dus ben ik snel weer door gaan reizen. Gisteren ben ik terug gegaan richting de kust van Brazilie, hier zal ik zuidwaarts zakken via verschillende dorpjes en dan uiteindelijk Uruguay in gaan. Ondanks dat ik weinig vaste plannen heb, staat 1 ding  wel vast en dat is een bezoekje brengen aan mijn nicht Lindy in Montevideo! Momenteel zit ik dus nog in het zuiden, in de stad Curitiba. Het voelt een beetje Europees aan. Een mooie stad om wat meerdere dagen te verblijven lijkt me zo. 

Liefs,