Afgelopen maand

Ola,

Na een maandje eindelijk weer eens een update. Zoals ik in mijn laatste blog vertelde zou ik vanuit Colombia doorreizen voor een paar dagen naar Quito. Zo gezegd zo gedaan, na de meest indrukwekkende kerk van Zuid-Amerika in Ipiales te hebben bezocht, ben ik daar de grens over gegaan naar Ecuador. Direct door naar Quito, naar mijn idee niet de meest indrukwekkende stad maar er is wel heel veel in de omgeving te doen. Daarnaast verbleef ik in een heel leuk hostel met een geweldig uitzicht over de stad. Leuke mensen ontmoet, dus eigenlijk wel prima vermaakt. Dit hostel had nog een andere locatie dichtbij de Cotopaxi vulkaan. Aangezien ik me niet erg goed had voorbereid op Ecuador, zat dit hostel natuurlijk al lang vol. Na veel gesmeekt te hebben en vriendelijk te hebben gelachen was het gelukt om 1 overnachting te krijgen. Ik zal maar zeggen kort maar krachtig; want wat was dit een magische plek. Baalde echt even toen ik dit hostel moest verlaten. Echt een plekje in de middle of nowhere, waar ze alles optimaal perfect hadden georganiseerd. Om een kleine impressie te geven: er was een ecotoilet waarbij de bovenkant van glas was zodat je kon uitkijken naar de vulkaan terwijl je even je behoefte kon doen, een super knusse loungehoek waar iedereen van het hostel kon chillen voor de kachels, gezellige vrijwilligers, gezamenlijke super gevarieerde lekkere maaltijden, zware hikes, een paardrijtocht en tot slot een gecreëerde hangmat voor 20 personen waarbij je de zonsondergang kon bekijken, de sterrenhemel (lees: indrukwekkend!!) en tot slot de zonsopgang. Ja ik heb me hier echt prima vermaakt! Na deze toffe overnachting, ben ik nog 2 nachten verbleven in het hostel in Quito waar ik had afgesproken met twee meiden uit Engeland waar ik al eerder mee had gereisd. Super gezellig weerzien. Gezamenlijk nog even een bezoekje gebracht aan het middelpunt van de wereld op de evenaar, een toeristische gebeurtenis maar toch grappig om gezien te hebben. Vanuit Quito ben ik doorgereisd naar Juliaca in Peru en vanuit daar ben ik per bus de grens overgegaan naar La Paz in Bolivia. 

In La Paz stond er een nieuw avontuur te wachten, samen reizen met Alex. Voordat hij kwam ben ik eerst zelf een dag of 3 hier verbleven. Leuke meiden ontmoet uit Canada en Ierland. Aangezien er een feestdag gaande was, lekker veel geslenterd over straat, veel mensen ontmoet, gedanst en veel gegeten in de straten en uiteindelijk nog even goed gaan stappen. Al met al gezellige dagen. 
Daarna is Alex dus voor twee weken naar Bolivia gekomen. Van te voren hadden we al veel gepland aangezien we maar twee weken zouden hebben. Kan wel zeggen dat we er het optimale hebben uitgehaald. Ik had verwacht dat het even wennen zou zijn, na zo lang alleen gereisd te hebben. Maar het was echt heel erg relaxed, en ik was er eigenlijk vrij snel aan gewend om samen te reizen. Naast dat ik het super gezellig vond, was het ook gewoon super fijn om eens niet alle beslissingen alleen te maken. Daar tegenover staat dan wel weer wel dat als er dingen mislopen, dit nog even zwaarder valt dan dat je alleen reist en alle tijd hebt. Maar gelukkig is alles gelukt wat we gepland hadden. Al met al zeker een top vakantie gehad in Bolivia!

We zijn eerst een paar dagen in La Paz verbleven om een beetje te relaxen en te wennen aan de hoogte. Vanuit La Paz zijn we met de nachtbus doorgereisd naar Uyuni, het vertrekpunt voor een tour naar de zoutvlaktes. Een dorpje waar eigenlijk niet heel veel te doen was. Aangezien nachtbussen toch niet optimaal zijn, hebben we vooral een beetje uitgerust en in het zonnetje gezeten. De volgende dag zijn we dus op een 3-daagse trip naar de zoutvlaktes gegaan. Een hele sympathieke goed Engels sprekende gids heeft ons 3 top dagen bezorgd. Daarnaast was het een gezellig groepje waarmee we reisden, dus helemaal leuk. De eerste dag zijn we naar de zoutvlaktes geweest wat voor mij eigenlijk wel het hoogtepunt was. Het is gewoon bizar om op zo een groot oppervlakte te staan wat geheel uit zout bestaat. Overal waar je kijkt, in iedere richting, er is gewoon alleen maar zout. Na wat hilarische foto's en filmpjes te hebben gemaakt zijn we door gegaan naar fish island. Deze staat vol met alleen maar cactussen en dat midden op de zoutvlaktes, wederom een waanzinnig gezicht. Na hier een beetje te hebben rondgehangen zijn we verder gaan rijden over de zoutvlaktes tot dat het tijd werd voor de zonsondergang. Heel tof om te zien. En ook daarvoor had onze gids weer een prachtige foto in gedachten, genomen door een zonnebril. Uiteindelijk hebben we de dag afgesloten in het zouthotel, vrijwel alles was gemaakt van zout. Na een gezellige avond lekker vroeg in (een koud) bed gedoken. De volgende twee dagen hebben we vooral veel gereisd door vele schitterende verschillende landschappen. Waaronder verschillende vulkanen, kleurrijke meren en een stukje woestijngebied. Daarnaast meerdere dieren gespot waaronder lama's, vogels en flamingo's!! Al waren de flamingo's helaas nog best op afstand, maar ik heb ze toch eindelijk gezien. 

De tweede avond hebben we afgesloten door na het eten nog even de sterrenhemel te bekijken vanuit de hotsprings. Wederom een magisch ervaring. Zo bijzonder hoe mooi dit is. Van te voren had ik uiteraard bedacht dit niet te doen, aangezien de buiten temperatuur nogal bevriezend was. Maar ik moet toegeven dat de temperatuur van de hotsprings super fijn was en ik dankzij de fijne thermokleding het heb overleefd. Een bijzondere ervaring. De laatste dag hebben we eigenlijk vooral doorgebracht in de auto om terug te keren naar Uyuni. Hier hebben we nogmaals de nacht doorgebracht.

Vanuit Uyuni zijn we doorgereisd naar Potosi. (Vraag vooral als je Alex ziet, of hij dit even kan uitspreken). We hadden via air bnb een super fijn appartement geboekt bij een lieve oudere Boliviaanse dame. Aangezien de dag voor we arriveerden een feestdag was, was er niet erg veel te beleven. Helaas was ik ook niet helemaal fit, dus hebben we naast wat wandelen weinig uitgevoerd en was dit hiervoor de perfecte locatie. In Potosi hebben we de zilvermijnen bezocht. Van te voren had ik wel een beeld van de werkomgeving van de mijnwerkers. Maar het was toch indrukwekkend aangezien de werkomstandigheden dusdanig slecht zijn en er kinderen al vroeg beginnen met werken. Toch begrijp ik waarom er zoveel mijnwerkers voor kiezen om hier te werken. Vergeleken met het normale inkomen verdienen ze gewoon meer. Een goede manier om je gezin te onderhouden, daartegenover staat dat de mijnwerkers niet oud worden. Triest, maar toch een keuze die ze zelf maken bedenk ik me dan maar. Ik was uiteindelijk erg blij na nog maar een paar uurtjes, toen we de mijnen weer mochten verlaten. 

Na Potosi zijn we doorgereisd naar Sucre, zeker de mooiste stad van Bolivia! Waar La Paz, vooral heel druk, hectisch en chaotisch was vond ik dat er in Sucre veel meer authenticiteit te vinden was. Sucre is echt een mooie, witte, historische stad welke veel compacter en overzichterlijk is. Hier hebben we een stadstour gedaan welke interessant was. Daarnaast hebben we veel lekker gegeten en genoten van deze mooie stad. Na Sucre wilden we terugreizen met de nachtbus naar La Paz. We hadden namelijk nogal wat activiteiten op de planning staan, waaronder het fietsen op de death road met aansluitend een overnachting in de jungle. Hier keken we beiden erg naar uit, dus vol goede moed de volgende nachtbus in zou je zeggen. Nietsvermoedend kwamen we op het busstation aan en daar werd ons verteld dat er mijnwerkers aan het staken waren en er dus blokkades waren te vinden bij Potosi en Oruro. Oftewel onmogelijk om La Paz te bereiken. Beiden lichtelijk gestresst zagen we onze weekend plannen langzamerhand verdwijnen. Uiteindlijk een zeer vriendelijke Boliviaanse man gevonden die me vertelde dat het wel mogelijk was naar Cochabamba te reizen en vanuit daar dan door te reizen naar La Paz. Wederom geen tijd voor overleg, aangezien er nog maar 3 bustickets waren. Dus heb ik maar 2 bustickets gekocht en dachten we beiden toen we op slechte stoelen in de bus zaten evengoed ons weekend voort te kunnen zetten in/rondom La Paz. Helemaal blij uiteraard. Aangekomen in Cochabama, bleek dat het ook vanuit daar niet mogelijk was om door te reizen. Het advies van de informatie medewerkers op het busstation maar op gevolgd en besloten om te vliegen van Cochabamba naar La Paz. Eenmaal aangekomen op het vliegveld, werd er verteld dat er geen tickets meer beschikbaar waren. Ik had op dat moment echt even geen idee hoe ik dit zou gaan vertellen aan Alex. Blijkbaar had de man waarmee ik stond te praten dit door en vertelde me de volgende opties. Wachten, wachten, wachten of nog een poging wagen bij een kantoortje naast de incheckbalies. Uiteraard geen twijfel en direct doorgelopen naar het kantoor. Aangekomen bij het kantoortje had de mevrouw nog 2 vliegtickets in de middag, helemaal kapot maar intens blij konden we toch nog alles halen. Ondanks dat dit een mega lange dag was, een beetje tijd te hebben gespendeerd in Cochabamba, zijn we in de avond toch nog aangekomen in La Paz.

Dat betekende dat we toch de death road konden fietsen. Het avontuur aangaan! In de ochtend was ik heel blij maar daarnaast toch wel zenuwachtig. Eerst even een proefritje op een goed stuk asfalt, prima te doen. Aansluitend hebben we een stukje gefietst op een weg wat vergelijkbaar zou zijn met de death road. Beiden erg onder de indruk en vooral ook wel een beetje angstig. Gelukkig viel de echte death road me eigenlijk best mee. Tuurlijk was het even goed slikken als je goed naar beneden keek, maar jeetje wat een gave tocht was dit! Mega veel adrenaline, echt top met zo een snelheid op de mountainbike naar beneden racen. Aansluitend zijn we gaan zipplinen, over het dorp waar de fietstocht eindigde. Ook een mooie ervaring. Na te hebben geluncht en lekker te hebben gerelaxt zijn we blijven slapen in animal refuge Senda Verde. We verbleven hier in een eigen treehouse. Al met al een prachtige dag met een magische overnachting. In de ochtend wakker worden, op je balkonnetje zitten en springende apen op je hebben. Ja een groots geluksmoment! 

Uiteindelijk zijn we vanuit Senda Verde terug gereisd naar La Paz. Hier hebben we nog 1 dagje door gebracht. Waarna Alex terug gevlogen is naar Nederland, ben ik gelijk door gereisd naar Copacabana, een plekje dicht bij de grens van Peru. De volgende ben ik de grens overgegaan. En stiekem was ik heel blij dat ik voorlopig geen grenzen meer over hoef te lopen! Vliegend de grens over is toch meer mijn ding. Maar ik ben in Peru, mijn laatste land van deze reis. Ik ben erg blij dat ik nog een week of 3 door mag brengen in dit schitterende land. Er staat nog genoeg op mijn planning, dus het zullen 3 drukke weken worden voordat ik naar huis kom. Maar ik heb er super veel zin in. Ik hoop dat alles goed gaat daar in Nederland. Hoorde dat het weer een beetje beter wordt, lijkt me een goed plan om de zomer nog even voort te zetten in Sept-Okt. Dit zal voorlopig mijn laatste blog zijn vanuit Zuid-Amerika. Dus ik zou zeggen, tot snel allemaal lieve mensen in NL!

Liefs, Flora